Naar IJsland ga je voor de natuur, maar als je er doorheen rijdt stippel je toch een route uit van dorp naar dorp. Zelfs met een camper die alle voorzieningen aan boord heeft wil je je aan het einde van de dag vastklampen aan iets menselijks. Het land kan groot, leeg en onbarmhartig overkomen, het dringt zich op, je zoekt beschutting. De aanblik van een paar huisjes kan dan al troostrijk zijn, of als dat woord te overdreven is, tenminste een gevoel van opluchting geven. Vik dus, of Vík-í-Myrdal, want ‘vik’ betekent baai, en er zijn talloze viks in IJsland (denk aan Reykjavik). Je gaat vanzelf verlangen naar zo’n dorp, als je over de ringweg onderlangs de machtige Eyjafjallasjökull* rijdt. Zeker als het dorp zo'n naam heeft. Het wordt vanzelf schilderachtig en knus, in je hoofd. Is dat vreemd? Eigenlijk wel ja. Vik stelt namelijk niets voor. Een aardig kerkje op een heuvel, een rommelige verzameling huisjes onderaan de heuvel, vlak bij het strand. Het overigens schitterende zwarte zandstrand. Er is een benzinepomp, een winkel en een camping. Even buiten het dorp staat een reusachtig pand vol toeristische koopwaar, IJslandse truien en mutsen en outdoorkleding. Echt een plek om met een touringcar vol Aziaten een korte stop te maken. Nee, het zuidelijkste dorp van IJsland kan je links laten liggen.
 
Ook in Vik kom je voor de natuur. Het zwarte strand dus, de basaltrotsen van Reynisdrangar en het vogelschiereiland Dyrhólaey. Hier zien wij de eerste papegaaiduikers, ze fladderen heen en weer tussen hun nesten in de rotswand en de zee, op de terugweg zit hun snavel vol spiering of andere kleine visjes. Echt scherp in beeld krijgen we ze niet. De sterntjes daarentegen staan haarscherp op ons netvlies, ze krijsen, maken dreigend bedoelde duikvluchten en pikken dan ineens fel in de capuchons die weer ter bescherming over onze hoofden hebben getrokken. We lopen namelijk langs hun nesten, per ongeluk. Nu ja, het wandelpad loopt langs die nesten. Onvermoeibaar gaan ze door met het verjagen van toeristen – die hier gelukkig niet bij duizenden lopen. Geen schijn van kans hebben we tegen die paar kleine vogeltjes. Ik hou van de sterntjes. Ze zetten alles in het juiste perspectief: we zijn in dit land te gast en de natuur maakt uit of wij worden, verwelkomt, slechts gedoogd of weggejaagd.  
  
* de kleinste gletsjer van IJsland, maar de gevaarlijkste vulkaan: bij de laatste uitbarsting in 2010 ontregelde hij het vliegverkeer in heel Europa.

Wie op de gletsjer wil wandelen, moet naar Skaftafell. Verschillende bedrijfjes bieden hier voor een klein fortuin eenvoudige en goed begeleide wandelingen aan over het ijs van deze enorme gletsjer. Bij al die bedrijfjes zijn hippe jongelui je gids, montere en tikje alternatieve outdoor-types die zelf voor hun plezier in de duisternisloze, bleke nacht tot aan de ijskap van Vatnajökull klimmen - na een hele dag tochten te hebben geleid met toeristen wel te verstaan. Allemaal buitenlanders, backpackers, tussenjaar-studenten. Het is schitterend, maar big business, Skaftafell, wat het ook weer vervelend maakt. Aziatische jongedames in roze Adidas-jasjes, enorme zonnebrillen en iPhones in Hello-Kittyhoesjes moeten ook met stijgijzers onder hun sneakers de berg op kunnen, dus verwacht niet met stoere verhalen over levensgevaarlijke manoeuvres langs peilloos diepe crevassen terug te komen. In ons groepje liepen een moeder en haar volwassen zoon mee. Ze waren Koreaans. Moeder - een piepklein vrouwtje - gaf de wat dikke onhandige zoon steeds aanwijzingen die ik niet kon verstaan. Ze maakte zich zorgen over hem, begreep ik. Wel moest hij soms op gevaarlijk uitziende randjes staan voor de foto.

Wandelen over de gletsjer is heel fotogeniek. Je krijgt ook een pikhouweel mee die leuk staat op de foto en waar je verder niks mee mag doen. De stijgijzers happen in het grofkorrelige ijs, en je denkt 'ik hoor hier niet', maar je denkt ook ach, de gletsjer smelt ook wel zonder mijn ongepaste aanwezigheid. Het is tamelijk schokkend om te zien hoever het ijs is teruggetrokken. Je kan het goed zien aan het uitgesleten spoor van grijs steengruis, omzoomd door puin dat doorloopt in de richting van de kust. En het is waar: wij horen hier niet.