Skaftafell

Wie op de gletsjer wil wandelen, moet naar Skaftafell. Verschillende bedrijfjes bieden hier voor een klein fortuin eenvoudige en goed begeleide wandelingen aan over het ijs van deze enorme gletsjer. Bij al die bedrijfjes zijn hippe jongelui je gids, montere en tikje alternatieve outdoor-types die zelf voor hun plezier in de duisternisloze, bleke nacht tot aan de ijskap van Vatnajökull klimmen - na een hele dag tochten te hebben geleid met toeristen wel te verstaan. Allemaal buitenlanders, backpackers, tussenjaar-studenten. Het is schitterend, maar big business, Skaftafell, wat het ook weer vervelend maakt. Aziatische jongedames in roze Adidas-jasjes, enorme zonnebrillen en iPhones in Hello-Kittyhoesjes moeten ook met stijgijzers onder hun sneakers de berg op kunnen, dus verwacht niet met stoere verhalen over levensgevaarlijke manoeuvres langs peilloos diepe crevassen terug te komen. In ons groepje liepen een moeder en haar volwassen zoon mee. Ze waren Koreaans. Moeder - een piepklein vrouwtje - gaf de wat dikke onhandige zoon steeds aanwijzingen die ik niet kon verstaan. Ze maakte zich zorgen over hem, begreep ik. Wel moest hij soms op gevaarlijk uitziende randjes staan voor de foto.

Wandelen over de gletsjer is heel fotogeniek. Je krijgt ook een pikhouweel mee die leuk staat op de foto en waar je verder niks mee mag doen. De stijgijzers happen in het grofkorrelige ijs, en je denkt 'ik hoor hier niet', maar je denkt ook ach, de gletsjer smelt ook wel zonder mijn ongepaste aanwezigheid. Het is tamelijk schokkend om te zien hoever het ijs is teruggetrokken. Je kan het goed zien aan het uitgesleten spoor van grijs steengruis, omzoomd door puin dat doorloopt in de richting van de kust. En het is waar: wij horen hier niet.